اقامتگاه در لغت به معنای محل سکونت یا جایگاه اقامت است و در اصطلاح حقوقی به مکانی گفته می‌شود که شخص به طور دائم یا موقت در آن زندگی می‌کند و امور روزمره خود را در آنجا مدیریت می‌نماید.

انواع اقامتگاه:

اقامتگاه اصلی: محل اصلی زندگی فرد که معمولاً مرکز مهم امور شخصی و حقوقی اوست.
اقامتگاه انتخابی: محلی که طرفین یک قرارداد به توافق انتخاب می‌کنند (مثلاً برای انجام امور حقوقی خاص).
اقامتگاه اجباری: مانند اقامتگاه سربازان در پادگان یا زندانیان در زندان.

آثار تعیین اقامتگاه :

تعیین صلاحیت دادگاه برای رسیدگی به دعاوی.
مشخص کردن محل اجرای تعهدات در قراردادها.
تعیین مکان دریافت اظهارنامه‌ها و مکاتبات رسمی.